#Puwede mo bang ibalik 'to

[bins-renz]

we live, we love, we lie

[diakobrokenhearted]

HINDI PARA SA ATIN ANG HULING BUWAN NG TAON:

1. Hindi lahat ng huli ay para sa atin. Hindi lahat ng huling sandali ay nakatadhanang maging huli. Minsan, nakukuntento na lang ang panahon sa natitirang pagkakataon.

2. Pagkakataon na rin siguro para malaman mong hindi ko tanggap ang paglisang naganap pero sino ako para sabihing manatili ka?

3. Mananatiling iyo ang espasyong minsang naging iyo.

4. Iyo ang paglayang lagi mong hinihiling sa mga bituin. At akin ang pag-asang makalaya bago sumibol ang susunod na kabanata na kung saan, hindi naman talaga natin kailangang magbitaw ng isang kumusta at paalam.

5. Paalam sa mga pagkakataong hindi ko piniling sumubok muli dahil alam konv higit na mahalaga ang umalis kaysa magtiis sa mga sa isang bagay na wala namang patutunguhan.

6. Ngayon ang itinuturing kong sariling likhang-araw-ng-kalayaan. Ikaw ang labingdalawa ng Hunyo sa pinakamasakit na paraan ng paglaya; ikaw ang pinakamasakit na uri ng pagmamahal na naramdaman sa huling buwan ng taon.

7.. Taon-taon kong itatanong ang sarili—para saan ba ang pag-ibig kung may pagbitiw?

8. Bibitawan kita sa panahong ikaw lang at ang pagmamahal ko sa'yo ang kinakapitan ng puso ko.

9. Puso ang ginamit ko nang ibigin kita. At baka nga nagkamali ako. Baka dapat ay inisip ko muna kung saan hahantong ang minsang pagsugal para hindi na natin kailangang mauwi sa paglaya at pagpaparaya.

10. Hindi ba't minsan din tayong naging alipin ng mga biglaang pagbagal at pagbilis ng oras? At hindi ako nabigyan ng pagkakataong hagkan ka ng mahigpit, hindi ko nasiguro na baka 'yun na ang huling beses na masisilayan natin ang pagtatalik ng liwanag at dilim. Dahil pagkagising natin, hindi na katulad ng dati ang lahat.

11. Lahat ay magbabago. Ituturing ko itong para bang nagsimula tayong muli bilang mga estranghero na nagtagpo sa 'di malamang dahilan. Ilang daan na rin ang tinahak ng mga 'di mapigil na paghinga.

12. Parang kahapon lang noong masaya pa tayong dalawa, hindi mo pa kailangang kailangang k'westiyunin kung bakit nga ba minahal kita.

13. Inisa-isa ko ang mga dahilan kung bakit ako uuwi sa pagsuko at pagbitiw.

14.

15. Susuko lang ako. Dahil kung pagsuko na lang ang paraan para mahagkan ang paglaya, sino ako para ipagkait ang bagay na 'yaon.

16. Malaya kitang ipauubaya sa iyong tadhana.

17. Nakatadhana nga siguro talagang mauwi tayo sa kasalukuyan nang sa gayon ay hindi na natin masasaktan ang damdamin ng isa't isa. Nakatadhana nga sigurong magtagpo tayo sa walang kasiguraduhan.

18. Hindi kailanman naging sigurado ang tadhana sa atin. Napapagod din pala 'to—katulad natin.

19. Hindi kailanman atin ang sandaling ito.

20. Ito na ang huli pero bakit pakiramdam ko, simula pa lamang ito ng panibagong pag-alis?

21. Tinupad ng damdamin ko ang matagal ko nang hiling—makilala ang huli.

22. Huli na ba talaga ang lahat para sa atin? Hindi na ba kayang pawiin ang pagkawala, pagkaligaw at pagod ng kahapon? Paano kung puwede pa palang sumubok pero takot lang tayo?

23. Tayo ang tumapos sa istoryang akala natin ay hindi magwawakas.

24. Nguni't may wakas ang lahat.

25. Lahat ay nawawala. Lahat ay napapagod. Lahat ay maaaring maligaw at hindi sapat ang pag-ibig para ibalik ka.

26. Hindi lahat ng pagbalik at pananatili ay nangangahulugang pag-ibig. Minsan, dito natin natatagpuan ang para sa atin—dito sa huling buwan ng taon—tamang pag-ibig, maling pagkakataon.

Palagiang—ako'y ginigipit ng mga huling sandali. Ang sakit mong palayain.

Takot akong mawala ka, pero nawala kita—nang dahil sa pagmamahal.

https://open.spotify.com/track/24ngpWhBOxKJtIPnzSNX8c?si=Laeos8CoRn-d8KOZevSEmA&utm_source=copy-link

[kathlearns-blog]

“Acting Class”

Unang araw ng acting class,

Ikaw ang una kong nakilala.

Namimili ang direktor,

ng dalawang aktor na ipagsasama.

Pangalawang araw ng acting class,

“improvisations” ang ipinagawa.

mukha man tayong mga tanga,

doon naman tayo lubos na nagkakilala.

Pangatlong araw ng acting class,

kay tamis ng mga salitang niluwa.

Para bang walang halong pamimilit,

bawat salita’y puno ng tuwa.

Panlimang araw ng acting class,

gamay at memoryado ang bawat salita.

Kung baga’y minsan ay nakaririndi na,

ngunit wala namang tayong magagawa.

Una’t huling rehearsal na,

sabi ng direktor, pupwede na.

Puwede nang panoorin ng iba,

ready for show opening kung baga.

Lights! Curtain! sigaw ni direk.

Binigkas mo ang mga salita,

ngunit walang damdamin ang lumabas,

bawat salita’y ni emosiyon ay wala.

Bawat matamis na linya ay natapos.

Magkaharap at parehas tayong tulala. 

Nakatingin lang sa mata ng isa’t isa,

habang dahan-dahang bumababa ang kurtina.

“Tapos na, hanggang sa muli.”

Ito ang huling sinabi mo,

Nagfinal bow at naglakad palayo.

Wala akong nagawa’t nagbuntong hininga. 

Halos wala nang natira sa mga silya.

Ako na lang pala mag-isa.

Sinusubukang magpaalam sa lugar,

kung saan tayo’y una’t huling nakita.

Sumulyap ako sa mga upuan,

isang manonood ang aking nakita.

Mag-isang babae, lumuluha’t naghahangad,

na ibalik ang istoryang nagwakas na. 

- ktlrns // 9-12-2018

[dubredofanfics]

That Dinner in Tokyo

Chapter 6 of 6:  The Dinner

Digong POV She is talking about the story of a family she met in the mountains. She is so fascinated by their life that she is gushing over it to me since we rode the car back to the hotel. She held my arm tightly that even if it hurts I don’t mind. I look at her almost all the time, occasionally smiling and nodding to show her that I am still listening. But really, I do not. I just look at her lips and stare at her eyes. I remembered Mia’s text message seconds before she entered the room, “Hindi ka na makakakain,” it read. And she is correct. I barely ate, I just looked at the miracle in front of me. I noticed her hair, her eyes, her mouth opening as she took a bite of the sashimi she said she really likes, her teeth, her hands - struggling a little bit with the chopsticks as she cannot get a piece of sashimi, her shy smile, her cheeks - which was a little red for most of the dinner time, her laugh as I joke that I am hungry and I cannot eat because of her being herself, her effort to pull her chair closer to me and feed me, her shyness when she said, “Say ah,” and the sashimi she is about to put into my mouth fell back in the plate because she is not holding her chopsticks properly. She ate, I stared and we just laughed together over this dinner. We reached my room and entered. She sat at the tip of the bed. I slowly unbuttoned my barong. “Busog ako,” She said and we laughed. “Eh ikaw lang kumain e,” “Di mo naman sinasadyang di kumain di ba?” She removes her jewelries. “Hindi. Nagugutom nga ako e.” “Oh, e bakit di ka kumain?” “Ako pa tinanong mo,” I removed my watch. “Eh bakit nga ba?” I sat beside her and kissed her in the lips. “You are unbelievably beautiful,” I say as we parted. “Kaya di ako nakakain,” She smiled. “Puwede naman tayo magorder somewhere. Ano gusto mo?” I looked at her innocent eyes and sighed loudly. She blinked twice and patted me hard on the shoulders when she understood what I meant. “Busog nga ako,” she said shyly. “Ako bahala,” I say to her seriously. She laughed. “Ambot,” she said. “Seryoso? Sige tulog ka na.” I stood up. She held my arm. I looked at her. “Seryoso ka?” She suddenly asked. “Binabalik mo mga tanong ko sa’yo e.” We laughed. “Pero seryoso ka nga?” she insisted. “Kelan ba ako hindi naging seryoso sa ganito?” She removed her hand in my arm, stood up and turned her back to me. She turned her head. “Zip it down, please.” I looked at her and smiled. “Wag na, higa ka na, mabilis lang, para makatulog ka na. Inaantok ka na e,” She laughed and faced me. “Paano mo nasabing inaantok na ako?” She said to me lovingly as she held my waist and pulled me closer to her. “Kapag busog ka na, inaantok ka na, alam ko na yan, yung mata mo o,” She laughed and kissed me in the lips. She pulled me closer to her body and I hugged her tightly as I allow my hands to caress her bare back. I can hear her soft moans as we kissed passionately, her eyes closed, her hands at my nape and softly pulling the strands of my hair. I broke the kiss and looked at her intently. She licked her lips as seductively as she can and failed a little because her lipstick smeared the corners of her lips further. We laughed. “Hay naku,” I said as I put my hand in her chin and made her look at me. I tenderly wiped the smeared lipstick on her lips with my other hand. “Sorry,” She murmured and smiled. I slowly laid her down in the bed as we stare into each other’s eyes. “Ako nalang muna,” I whisper to her ears, as I lay on top of her, putting my elbows in the side to support my weight. I bit her ear and kissed the side of her neck. I slowly lifted her dress up to her stomach but I struggled a bit. “Bakit ang fit kasi nito,” I whispered in her ear and she laughed. Time passed and I still cannot locate the hems of her underwear, I knelt on her legs. “May suot ka ba?” I ask her as she laughed like a little kid. Her face is blushing red. She put her hand inside the dress and she also struggled. We laughed. “Ano?” I asked her between fits of laughter. “Meron akong suot, bilis mo naman mag-give up.” She replied. I lay down on my elbows again, this time concentrated in finding the hem of the underwear, that I have to forcefully put one hand inside her. She laughed, “Sabi ko sa’yo dapat in-unzip mo muna yung dress,” “Wag na, andito na tayo,” I said as I finally succeeded in lifiting her dress up to her hips and forcefully removed her underwear. I am shaking whenever we are at this part and she helps by softly kicking her underwear off her, though this time, her leg hit me softly in the face, and we laugh again. “Ano, gusto mo ba talaga o napipilitan ka lang?” I say and she laughed, her hands, covering her face. I throw her underwear to the side and I slowly unbutton my pants. She put her hands to the side and looked at me intently, with her “trying hard” serious face. I smiled at her as I touch myself for a while. When it took a bit longer to get mine ready, she held my arms on both sides and pulled herself up. When she’s almost squatting she held my nape and kissed me hard. “Dali na, inaantok na ako,” I heard her and we laughed through the kiss. When we parted, I positioned myself and slowly helped her lie back down. I slowly put mine inside her and I heard her moan, her one arm holding my arm, the other arm on her face. I adjusted my position and put my elbows on her side, leveling my head to her breasts. I thrusted myself in, slowly, back and forth, matching the rhythm of her hips. “Teka,” I heard her and she adjusted her legs a bit as I move with her, “Wag ka magalaw, matanggal ‘to, mahirap na ibalik,” I responded and she laughed loudly and covered her mouth. “Nangangawit ako e,” she said, pulling softly the strands of my hair. “Kung ikaw nangangawit, e ako kaya?” “Bilisan mo na kasi,” She pulled my hair strands, this time harder and I level my face to her face, kissing her passionately. I thrust harder inside her and I can hear her moans through the kiss. She put her hands in my nape pushing me further into the kiss. I put my hands in her hips, adjusting my position and pulled her closer as I dig further in. She broke away from the kiss and kissed my shoulder, tightening her grip in my nape. “I’m close, please,” She breathed in my ear, and I thrusted harder. “I love you,” I heard her say, followed by a loud moan. I felt her come as I was still inside. I slowed down a bit and tried to relax her grip to me. I held her hips still as she slowed down. I slowly removed mine from her and she moaned loudly, “Teka, wag muna,” she breathed, her eyes closed, one hand in her face, her other holding my arm. I smiled. “Inaantok ka na,” I say and pulled her legs closer together. “Kuha lang ako ng towel, breathe,” I told her as I stand up and went to the bathroom. I returned and she’s already lying on her side, her back facing me. Tangina, kung di lang ako pagod at di siya inaantok, makaka-isa pa kami, I thought. I hugged her from the back and turned her to me. “Ang kati ng damit mo,” I say as her dress hit me in the face as she turned. She laughed as she sat down in the bed. “Ano bang sabi ko kanina, di ba hubarin mo muna damit ko?” I gave her the towel and stood up. I pulled up my boxers and got her underwear, trying my best to avoid looking at her as she clean herself. I sat at the side of the bed, waiting for her to finish. After a while, she sat beside me but turned her back to me. “Please unzip it,” she said. “Round 2?” I whisper in her ear as I held her waist in one hand and one hand holding the zipper. She laughed. “Inaantok na ako, may bukas pa.” She turned and kissed me lightly. I unzipped her dress and helped her get into her night dress. I also changed to a plain shirt and cotton shorts. We lie down in silence, my arm at the back of my neck, the other, around her arm and her head, resting on my chest as I breathe - still rather heavily. “Ok ka lang?” I heard her. “Oo, mejo hinihingal lang ako,” I heard her chuckle. “Tapos gusto mo pa ng round 2?” She’s massaging my tummy and I like it. “Bakit, kapag hiningal ba ibig sabihin ayaw na?” She slapped it softly. “Matulog ka na nga.” She put her arm around my waist. “Ikaw nga kanina pa inaantok, pero gising parin.” I teased. I waited for a reply but it did not come. I slowly removed my arm behind my neck and put it around her, pulling her closer to me. Dinner is served. Good night.

[pintit-blog]

Kailan nga ba? Hinggil sa trabaho “Lyza, mag-aral ka nang mabuti para mas madali kang makahahanap ng trabaho” sabi ni mama. “Siyempre naman ma, ano ba sa tingin mo itong pinaggagagawa ko? Halos wala na nga akong tulog.” “Pagkatapos mong mag-aaral, magpapatulong tayo kay Aunty Yetyet upang mahanapan ka niya ng trabaho sa greece. Malaki ang kikitain mo doon sa kondisyong kaya mong maging all-out na worker. Dapat marunong kang mag-pedicure, gumupit ng buhok, magluto, magmasahe, magligpit ng bahay at kung ano-ano pang iba’t-ibang racket sa buhay.”, tugon ni mama. “Kahit nga highschool lang ang tapusin mo basta’t ikay aktibo at marunong sa mga gawaing pambahay o kung ano-ano ay maaari kanang magtrabaho agad sa labas ng bansa. De bali marami ka namang kapamilya handang sumuporta. Puwede ka rin sa Australia dahil nag-alok si Manong Andy mo na puwede ka niyang tulungan.”, pagpapatuloy ni mama. Hinggil sa pananamit “Oy mare, ang ganda naman ng bag mo,” sabi ng aking kaibigan. “Galing kaya ito sa London. Harrods pa nga. May isang branch lamang nito sa buong mundo.Hindi ako bumibili ng sa tabi-tabi lamang o sa Gaisano kasi hindi naman maganda ang pagkakagawa at materyales na ginagamit.”“Uy, tingnan mo si sir Dayaday. Grabe ang fashion sense niya. Sino pa ba ang gumagamit ng bag na gawa sa banig?”, suway ko.

“Edi sino paba? hahahha”, sabay halakhak ng magkaibigan. Hinggil sa anyo “Lyza, ang gaganda ng mga apo ko kung Amerikano ang magiging asawa mo.”, sabi ni mama. “Blue ang mata, kulot at brown ang buhok, maputi at mamula-mula ang balat na parang manika”, pagpapatuloy ni inay. Hinggil sa pananalita “Yaya, always speak english when talking to baby Kelsea.”, tugon ng ina sa katulong.

Nang lumaki na si Kelsea, “Hello Kelsea, ang tangkad mo naman. Noon ang liit mo pa.”, sabi ng kapitbahay. “I don’t understand you.” p.s. kapitbahay ko talaga si Kelsea “Ba’t hindi marunong magbisaya si Mika?”, tanong ko. “Pinapagalitan ako ng inay tuwing naririnig na nagbibisaya ako. Iyan ang dahilan kung bakit ingles ang wikang gamit nga nakababata kong kapatid.” tugon ng kaibigan ko sa akin.   Sa dati kong paaralan “Cipriano! come here!”, tawag ng principal. “Clean the stairs.”, sabi niya. “Why madam?”, tanong ko. “I heard you speak in dialect.” “Sus, naa tas Pinas madam kakapoi baya sig inenglis oi,” bulong ko sa aking sarili habang padabog na kumuha ng walis.

Sa loob ng ilang taon sa impluwensiya ng iba’t ibang bansa, hindi natin maitatanggi na naitatak sa ating mga Pinoy ang Colonial Mentality o ang paniniwala na kahit ano mang galing sa ibang bansa ay mas maganda kaysa sa anumang galing sa sarili nating bansa. Halos sa pang-araw-araw kong pakikipagsalamuha sa mga tawo, kitang-kita ang maling mentalidad na ito maging sa loob ng bahay, sa ating mga kapit-bahay, at maging sa buong komunidad ng mga Pilipino. Sa aking pag-aaral ng walang kamatayang El Filibusterismo ni Dr. Jose P. Rizal, nakikita ko ang isang isyung hindi pa rin naaayos ng mga Pilipino. Sa Panahon pa lamang ni Rizal, kanya nang binigyang-diin ang isyung ito sa katauhan ni Donya Victorina(Kabanata 42). Sa dinami-daming pagpapakita kay Donya Victorina, palaging ipinapakita na ang Ginang na ito ay may pagmamahal sa bagay na galing sa ibang bansa. Isa ito sa dahilan kung bakit pinakasalan niya ang isang dayuhan sa katuhan ni Don Tiburcio. Kahit siya ay isang Pilipina, kung magsalita ay kastila ang gamit kahit hindi naman magaling sa dayuhang wika. Kung makaasta ay nagmamaliit ng kapwa pilipino dahil sobrang taas ng tingin niya sa sarili na para bang siya’y isang mayamang kastila. Dahil sa pag-iisip na nadala nating mga Pilipino, unti-unti nang naaapakan at nabubura ang ating mga sariling kaugalian. Kung noo’y ang panliligaw ay kailangan pang magsikap ng kalalakihan, hindi naman totoo sa lahat pero kita naman nating dinadaan na lamang sa isang text or message sa facebook nang wala man lamang maayos na permiso sa mga magulang sa panahon ngayon. Kung noo’y mayroon tayong bayanihan o pagtutulungan ng mga tao upang mapadali ang trabaho ng kapitbahay ay ngayon hanggang tingin na lamang. Kung minsan panga’y tintalikuran na lamang upang makapagbigay ng dahilang hindi niya napansin na ganoon at ganito pala ang nangyari kay at kina. Kung noo’y dalubhasa ang mga tao sa kani-kanilang wika ay naging dalubhasa sa ingles at hindi na makaintindi ng Pilipino at kung minsa’y mas nahihirapan sa sariling wika kaysa sa wika ng dayuhan. Kahit ako ay walang takas sa epekto ng mentalidad na ito dahil sa pagsulat ko nga nito, may halo nang ingles at katabi ng tumblr website na ginagamit ko ay ang english-tagalog translator na application. Hindi ko rin maitatanggi may lahing hiprokrito ako dahil nang bata pa lamang ako, ilang beses ko nang isinulat at ipinangakong tatangkilikin ko ang sariling akin pero hindi ko parin maggawa. Hindi ko mabura-bura sa aking sistema ang impluwensiya ng mga bansang sumakop sa aking bansa.  Tama nga ang mga sulating nagsasabi na unti-unting lumalala ang epekto nga colonial mentality sapagkat dahil rito, unti-unting napapalitan ang ating mga tradisyon at paniniwala. Kung walang mga aklat na nagpapaalala sa ating kung saan tayo nanggaling ay siguro tuluyan ng nalimutan ng mga Pilipino ang kani-kanilang wika. May mga taong mang nanlalakas upang hugotin ang mga Pilipino pabalik, gaya ng mga tauhan sa El Filibusterismo ay mapapagod at mauubos rin sila sa kakalaban sa agos. Sa aking estado ngayon, hindi ako sigurado sa kung saan ako nakatayo. Hindi ko alam kung paano pababalikin ang mga Pilipino sa kanilang pinaggalingan, kung paano ko maayos ang libu-libong Pilipino na tuluyan nang nakalimot at kung kailan matutupad ang adhikain ni Rizal na sa sobrang haba na ng panahon ay hindi pa rin natutupad o mas masyado lamang lumalayo sa inaasam na katuparan.  Sa ating pang-araw-araw na pamumuhay, unti-unti nating ibalik ang ating kultura. Huwag nating hayaang maging tirahan ng alikabok ang mga katha ng ating mga ninuno. Magbasa tayo ng literatura. Ipagdiwang natin ng buong puso ang buwan ng wika. Gamitin natin ng wasto ang ating wika at pag-aaralan natin ito ng mabuti. Para sa mga magulang, turuan niyo ng sariling wika ang inyong mga anak. Ating pahalagahan ang sariling atin, mapaanyo, kaugalian at paniniwala at kung ano-ano pa. Dahil kung hindi, para sa’n pa ang lahat ng namatay para sa ating bansa kung tayong namumuhay ngayon ay nawalan na ng pag-alala sa sariling atin?

Oras na upang magsibalikan tayong lahat. Dahil kung hindi ngayon? 

Kailan pa?  #ElFilibusterismo #BbErmitanio #10-SA #Cipriano

[obetblogs]

PRESO

“Gusto ko ng lumaya. Gusto kong kumawala. Nakakapagod. Ayoko na. “

Mga linya na karaniwan kong naririnig sa mga taong nakakulong ng wala naman sala. Malaya ngunit hindi malaya.

Naaalala ko pa noong bata ako gusto ko agad tumanda. Gusto ko magawa lahat ng gusto ko. Gusto kong puntahan yung malalayong lugar. Gusto ko mabili lahat ng gusto kong bilhin. Gusto kong mas maging malaya. Ayoko na ng kasama ko mama ko sa lahat ng pupuntahan ko. Andaming bawal noon. Kailangan bago mag alas-sais ng gabi nasa loob na ko ng bahay. Kailangan matulog ako ng hapon kung hindi bawal ako makipaglaro sa mga kaibigan ko o wala akong meryenda. Inggit ako sa ate at kuya ko na kahit di umuwi ng bahay isang araw puwede, pinapayagan.Inggit din ako sa mga kalaro ko na hanggang gabi nakakapaglaro pa. Inggit ako dahil hindi ako makasali sa larong tagu-taguan at bamsak na karaniwang nilalaro tuwing gabi. ‘

Lumipas ang panahon, unti-unti na kong tumatanda. Nagagawa ko na rin ang mga gusto kong gawin noong bata pa ko. Ngayon sa 19 na taon ko ng nabubuhay, parang lahat ng inakala ko na mangyayari, bakit parang di naman nangyayari. Naging malaya nga ko pero bakit ang hirap. Bakit yung saya panandalian lang? Bakit parang ang daming kailangang gawin at kailangang sundin? Ang bigat ng responsibildad. Kabilang na dito ang pressure na nakukuha ko sa aking pamilya at mga kamag-anak. Naalala ko, isang beses na nagkaroon ng reunion ang aming pamilya, nag-usap usap ang mga nakatatandang miyembro tungol sa buhay-buhay. Pinaguusapan nila ang mga gusto nilang mangyari sa mga anak nila, na tila ba sila mismo ang gagawa ng mga iyon at tila bang sigurado na sila na ito talaga ang gusto namin. Narinig ko ang mga tito ko na pinipilit ang pinsan ko na magsundalo na la,ang at tigilan na ang kahiligan sa pagsasayaw dahil wala siyang mararating. Ang isa ko naming tito, tinatanong na ang aking ate kung kailan mag-aasawa. Kailangan na daw niya mag-asawa dahil nasa tamang edad na siya at saying naman daw ang lahi. Napailing na lang ang ate ko. Narinig ko din ang tita ko na pinipilit ang aking pinsang babae na magsuot ng bestida at tigilan ang paglalaro ng basketbol. Andami pang usapan ang aking narinig patungkol sa mga gusto nila na taliwas sa aming magpipinsan. Ganito na lang lagi ang aming karanasan tuwing may reunion. Andami nilang gusto mangyari sa amin, ngunit lingid sa kanilang kaalaman na alam naming kung ano ang bgusto naming, alam naming kung saan kami magaling at hindi.

Sa pamantayan ng mga nakatatanda sa aming pamilya, karaniwan ay ang mga lola’t lolo, dapat ang mga kursong dapat na kunin ay yung may mga board exam para mas malaki sahod at mas maganda ang oportunidad. Kung ikaw ay babae dapat doctor o guro ang iyong kunin. Kung lalaki ka naman inhinyero, sundalo o pulis ang gusto nila. Dapat din sa ganitong edad nagawa mo na ito at dapat mayroon ka ng ganito. Mga pamantayan na tila kapag hindi mo nasunod ay isa kang kahihiyan o malaking pagkabigo sa pamilya.

Isa kaming presong walang posas, presong wala sa bilangguan at presong gusto lang kumawala sa tradisyong paniniwala. Iba naman kasi ang henerasyon noon sa henerasyon ngayon. Hindi rin ba maaring baguhin ang mga pamantayan o “standards” kung tawagin. Mahirap kasi na sumunod kung alam mo sa sarili mo na yung totoong ikaw ay hindi naman talaga pasok sa pamantayan na iyon. Hanggang kailan ka magtitiis at susunod na lang sa sinasabi ng lipunan?  Kailan ba? Kailan ba ang panahong ang lahat ng tao ay namumuhay ng masaya at malaya?

Gusto ko na lang bumalik sa pagkabata na ang tanging problema lamang ay kung papaano matulog sa hapon o paano ko mapipilit ang nanay ko para payagan ako maglaro ng mga larong pambata.

Ibalik niyo na ako, ayoko na.

Ang Lohika ng mga Bula ni Luna Sicat-Cleto